İşə bir investor kimi yox, o işin iştirakçısı kimi baxmağa başladım

Mən, Ehtiram Quliyev, 1977-ci ildə Bakı şəhərində anadan olmuşam. Əslən Tovuzlu olsam da, Bakıda doğulub, burada böyümüşəm. Orta məktəb təhsilimə Bakı şəhərində başlamışam. 1992-ci ildə Türkiyə Cümhuriyyətində elan olunan tələbə mübadiləsi layihəsi çərçivəsində Bursa şəhərində oxuma şansı qazanmışam və orta təhsilimi oradakı liseydə tamamlamışam. Daha sonra Ankara Universitetinin hüquq fakültəsinə qəbul olmuşam. Ümumilikdə lisey və tələbəlik həyatım Türkiyədə keçib. Sonra Azərbaycana geri dönmüşəm. 

Azər­bay­can­da ilk iş fəa­liy­yə­tim özəl kli­ni­ka­la­rın bi­rin­də hü­quq­şü­nas ki­mi ça­lış­ma­ğım­la baş­la­yıb. Bir müd­dət son­ra hə­min şö­bə­nin struk­tur rəh­bə­ri və­zi­fə­sin­də ça­lış­dım. Da­ha uğur­lu kar­ye­ra və şəx­si biz­nes qur­maq üçün ora­dan ay­rıl­dım. Bir müd­dət son­ra özəl mü­əs­si­sə­lə­rin bi­rin­də in­san re­surs­la­rı şö­bə­si­nin rəh­bə­ri və­zi­fə­sin­də ça­lış­ma­ğa baş­la­dım. Ye­nə də gün­də­lik iş hə­ya­tı mə­ni qa­ne et­mir­di. Hər za­man xə­ya­lım, hə­və­sim, ar­zum şəx­si biz­nes qur­maq idi. İlk şəx­si biz­ne­sim elə ça­lış­dı­ğım hə­min qu­rum­da tibb xid­mə­ti­nin gös­tə­ril­mə­si ilə bağ­lı elan olu­nan ten­der­də iş­ti­rak et­mək­lə baş­la­dı. Əs­lin­də bu mə­nim üçün o qə­dər də çə­tin ol­ma­dı. Çün­ki ça­lış­dı­ğım müd­dət­də hə­min xid­mət mə­nim öh­də­li­yim­də idi. İlk qa­tıl­dı­ğım ten­de­rin qa­li­bi ol­dum və iş hə­ya­tı­na atıl­dım. Bu, tibb xid­mə­ti idi və in­di də “Me­di­cal As­sis­tant” şir­kə­ti ki­mi biz­ne­si da­vam et­di­ri­rəm. 

Ey­ni za­man­da, bil­di­yi­niz ki­mi mən da­ha çox ti­kin­ti biz­ne­si ilə məş­ğu­lam. Yə­ni, ya­şa­yış komp­leks­lə­ri­nin ti­kil­mə­si və sa­tıl­ma­sı ilə məş­ğu­lam. 

Bu ide­ya - da­ha uy­ğun bir za­man­da da­ha uy­ğun bir mən­zil alıb və da­ha son­ra onu uy­ğun bir za­man­da uy­ğun qiy­mə­tə sat­ma­ğım­la ya­ran­dı. On­dan son­ra mən­də bu sa­hə­yə ma­raq oyan­dı. Özü­mü bu sa­hə­də də sı­na­ma­ğa ça­lış­dım. İlk baş­da bir ne­çə şə­rik­lə bir­lik­də ti­kin­ti biz­ne­si­nə baş­la­dıq.

Tə­bii ki, qar­şı­laş­dı­ğı­mız çə­tin­lik­lər var idi. Əsas çə­tin­lik­lər­dən bi­ri mə­nim bu sa­hə­yə yad ol­ma­ğım idi. Am­ma bu­nun öh­də­sin­dən gəl­mək üçün işə bir in­ves­tor ki­mi yox, o işin iş­ti­rak­çı­sı ki­mi bax­ma­ğa baş­la­dım. İşin iş­ti­rak­çı­sı­na çev­ril­dim. Yə­ni, bü­tün iş pro­se­si­nə da­xil olur­dum, işi bü­tün in­cə­lik­lə­ri­nə qə­dər öy­rən­mə­yə ça­lı­şır­dım. Bun­la­rı edən­də biz­ne­si da­ha yax­şı an­la­yır­dım. Yə­qin ki, məhz elə bu­nun nə­ti­cə­si­dir ki, bir müd­dət son­ra ti­kin­ti biz­ne­sin­də özü­mü ar­tıq tək ola­raq sı­na­ma­ğa qə­rar ver­dim. Ya­şa­yış komp­leks­lə­ri tik­mək və on­la­rın sa­tı­şı­nı hə­ya­ta ke­çir­mək­lə məş­ğul ol­ma­ğa baş­la­dım. Açı­ğı mə­nim dü­şün­cə­lə­rim­də nor­mal bir MTK ki­mi fəa­liy­yət gös­tər­mək yox idi. Mən Azər­bay­can­da bir brend, bir mar­ka ya­rat­ma­ğı dü­şü­nür­düm. Məhz elə bu­nun nə­ti­cə­siy­di ki, 2017-ci il­də  “Hu­ner Gro­up”u tə­sis et­dik və di­gər şir­kət­lə­ri­mi­zin ha­mı­sı­nı bu bren­din çə­ti­ri al­tın­da bir­ləş­dir­mə­yə na­il ol­duq. 2017-ci il­dən bə­ri Hu­ner Gro­up adı al­tın­da fəa­liy­yə­ti­mi­zi da­vam et­di­ri­rik. Ümu­miy­yət­lə, in­şa­at sa­hə­si döv­lə­tin iq­ti­sa­di in­ki­şa­fı­nı gös­tə­rən amil­lər­dən bi­ri­dir. Bu sa­hə hər za­man cə­nab Pre­zi­den­ti­mi­zin mü­əy­yən et­di­yi iq­ti­sa­di in­ki­şaf stra­te­gi­ya­sı­nın prio­ri­tet­lə­rin­dən bi­ri olub. Bu ba­xım­dan son il­lə­rə nə­zə­rə sal­saq, ti­kin­ti sek­to­run­da ge­dən can­lan­ma­nın və di­na­mik in­ki­şa­fın şa­hi­di ola­rıq. Həm döv­lət ka­pi­tal qo­yu­lu­şu, həm özəl sek­tor tə­rə­fin­dən ya­tı­rı­lan in­ves­ti­si­ya­lar in­şa­at sek­to­ru­nun in­ki­şa­fı­na bö­yük tə­kan ve­rib.

Əs­lin­də məq­sə­di­mə çat­­dım­­mı­­?! Dü­şü­nü­rəm ki, çat­dım. Məhz elə bu dü­şün­cə­lə­ri­mi, bu ide­ya­la­rı­mı hə­ya­ta ke­çir­mək üçün “Hu­ner Gro­up”dan son­ra mən is­tə­yi­mə çat­dım. Yu­xa­rı­da qeyd et­di­yim ki­mi, mə­nim məq­sə­dim bir MTK ki­mi fəa­liy­yət gös­tər­mək de­yil­di. Yə­ni, mə­nim dü­şün­cəm bu­dur ki, biz sa­də­cə mən­zil ti­kib, onu sa­ta­na qə­dər ma­raq­lan­mı­rıq. Onu sa­tan­dan son­ra da bi­zim üçün ma­raq­lı­dır. Ora­da ya­şa­yan sa­kin­lə­rin xid­mə­ti­miz­dən ra­zı qa­lıb-qal­ma­dıq­la­rı bi­zim üçün önəm­li­dir. Elə bu­nun nə­ti­cə­si­dir ki, bi­zim özü­mü­zün təx­mi­nən 3 min m² əra­zi­ni əha­tə edən ofi­si­miz var. Bu, Azər­bay­can­da ti­kin­ti şir­kət­lə­ri ara­sın­da ana­lo­qu ol­ma­yan bir nü­mu­nə­dir. Çox uni­kal ofi­si­miz var, hət­ta ofi­si­miz­də iş­çi­lə­ri­miz üçün əy­lən­cə və is­ti­ra­hət otaq­la­rı be­lə fəa­liy­yət gös­tə­rir. Biz bu kom­for­tu, ey­ni za­man­da, sa­kin­lə­ri­miz üçün də ya­rat­mı­şıq. Ya­şa­yış komp­leks­lə­ri­miz­də əhə­miy­yət­li bir sa­hə­ni sırf sa­kin­lə­rin is­ti­ra­hə­ti və əy­lən­cə­si üçün ayır­mı­şıq. Əs­lin­də biz o sa­hə­ni mən­zil ki­mi və ya qey­ri-ya­şa­yış ob­yek­ti ki­mi sa­tıb da­ha çox pul qa­za­na bi­lər­dik, am­ma bi­zim üçün hər şey pul de­yil. Ya­şa­yış komp­leks­lə­rin­də sırf sa­kin­lər üçün Ka­rao­ke ota­ğı, Mu­si­qi ota­ğı, Fit­nes zal, Ki­no­te­atr, Fut­bol mey­dan­ça­sı ki­mi bir ne­çə xid­mət sa­hə­lə­ri­miz var ki, bü­tün bun­lar sırf sa­kin­lə­rə xid­mət gös­tə­rir. 

Be­lə bir tə­əs­sü­rat ya­ra­na bi­lər ki, mə­nim bir məq­sə­dim var idi və mən o məq­sə­di­mə çat­mı­şam. Əs­lin­də yox, mən çox xə­yal­pə­rəst in­sa­nam. Bəl­kə də on­lar­la, yüz­lər­lə, min­lər­lə xə­yal qu­ru­ram. Tə­bii ki, o xə­yal­la­rın için­də bi­ri müt­ləq nə­ti­cə­yə gə­lib çı­xır. Bu biz­nes də mə­nim o xə­yal­la­rım­dan bi­riy­di və çox şü­kür ki, ar­tıq onu re­al­laş­dı­ra bil­mi­şəm. Bun­dan son­ra da irə­li­yə doğ­ru da­vam! 

Tə­bii ki, biz­nes səhv­lər­siz ol­mur və bu səhv­lər mü­əy­yən və­sa­it it­ki­siy­lə nə­ti­cə­lə­nir. Çox şü­kür ki, biz­də və­sa­it it­ki­si az ol­sa da, imic it­ki­si heç vaxt ol­ma­yıb. İn­san­lar mən­zil in­şa­sı­nın “Hu­ner Gro­up” tə­rə­fin­dən hə­ya­ta ke­çi­ril­di­yi­ni bi­lən­də öz­lə­ri­ni gü­vən­də hiss edir­lər, bax bi­zim üçün ən bö­yük də­yər bu­dur. 

Mən­dən so­ru­şan­da ən çox töv­si­yə et­di­yim bu­dur ki, çox ça­lı­şın, əzm­kar­lıq nü­ma­yiş et­di­rin. Han­sı işə ma­ra­ğı­nız  var­sa, xü­su­si­lə də ki­çik sa­hib­kar­la­ra de­mək is­tə­yi­rəm ki, han­sı iş­lə məş­ğul olur­su­nuz­sa o iş­də da­vam edin. Qı­sa bir nü­mu­nə ve­ri­rəm, mə­sə­lən mə­nim ta­nış­la­rım, əha­təm­də­ki in­san­lar gə­lib mə­nə de­yir­lər ki, əlim­də 1 mil­yon ma­na­tım var. Bu 1 mil­yon ma­na­tı ne­cə də­yər­lən­di­rə bi­lə­rə­m?  İs­tə­yi­rəm ti­kin­ti biz­ne­si­nə qo­şu­lum. Mə­nim o ada­ma iki cür ca­va­bım olur. Ca­vab­la­rım­dan bi­ri odur ki, bu pu­lu ne­cə qa­zan­mı­sa­n? Mə­sə­lən, adam de­yir ki, me­tal al­qı-sat­qı­sı ilə məş­ğul olub qa­zan­mı­şam. Ona töv­siyə edi­rəm ki, bu sa­tı­şa, bu işə da­vam et­sin. Əgər o biz­nes­dən 1 mil­yon ki­mi bö­yük məb­lə­ği qa­za­na bil­mi­sən­sə, de­mək ki, da­ha çox pul qa­za­na bi­lər­sən. İkin­ci töv­siy­əm də o olur ki, əlin­də­ki 1 mil­yo­nu sax­la, 1 il­dən son­ra gö­rü­şək. 1 il­dən son­ra adam­la gö­rü­şü­rük və əgər o pul xərc­lə­nib­sə, pu­lu nor­mal də­yər­lən­di­rə bil­mə­yib­sə ada­ma biz­nes­lə məş­ğul ol­ma­ma­ğı məs­lə­hət gö­rü­rəm və ya öz bil­di­yi biz­nes­lə məş­ğul ol­ma­ğı töv­si­yə edi­rəm. Ya­xud da pu­lu ne­cə də­yər­lən­dir­mə­si ilə bağ­lı ona məs­lə­hət ve­ri­rəm. Bir söz­lə, hə­rə öz bil­di­yi iş­lə, ar­zu­la­dı­ğı iş­lə, da­ha çox ürə­yi­nə ya­tan iş­lə məş­ğul ol­sun.